Σήμερα, έχουμε τη χαρά να μπούμε στον κόσμο της Νεφέλη Μεγκ και της φανταστικής (και ταυτόχρονα γκρινιάρας) γάτας της, Μαρμελάδας. Aς ανακαλύψουμε περισσότερα για αυτήν την μοναδική σχέση.

Λοιπόν το story της Μαρμελάδας είναι πολύ αστείο διότι την φιλοξενoύσε ένας πρώην που είχα. Είχε μετακομίσει Θεσσαλονίκη για να είναι μαζί μου και εγώ είχα συνειδητοποιήσει τότε ότι εν τέλει δεν τον ήθέλα. Επειδή αυτός ένιωθε μόνος του αποφάσισε μέσω μιας γατοομάδας στην Θεσσαλονίκη να την υιοθετήσει. Εγώ όταν είδα για πρώτη φορά την Μαρμελάδα την ερωτεύτηκα. Μία που κάθισε πάνω μου, μία που την γούσταρα πιο πολύ από τον πρώην μου! Όταν λοιπόν αυτός επέστρεψε πίσω στην Αθήνα, με ρώτησε τι θα γίνει με το γατί, το οποίο είχε ήδη έρθει στο δικό μου σπίτι και του είχα απαντήσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις αυτή την γάτα και κάπως έτσι έμεινε με μένα.

Το Μαρμελαδάκι πραγματικά είναι σαν σκύλος. Ειδικά, όταν ήταν μικρότερη, με κυνηγούσε σε όλο το σπίτι. Έχει τρομερή ψυχολογία σκύλου, είναι απύθμενα χαδιάρα και χύνεται πάνω σου σαν μαρμελάδα γι' αυτό και την είχαν ονομάσει έτσι στην γάτοομάδα. Δεν έχει δαγκώσει ποτέ! Δε γρατζουνάει. Είναι ένα μουμούλι του θεού. Οριακά θεωρώ ότι αυτό το γατί είναι ουδέτερο.

Μικρότερη ήτανε πιο ενεργητική τώρα είναι και εφτά χρονών. Της έχει στοιχίσει πάρα πολύ το γεγονός ότι δε μένω στη Θεσσαλονίκη. Εκείνο το σπίτι είναι το αγαπημένο της, δηλαδή κάθε φορά που γυρίζουμε είναι πάρα πολύ ήρεμη. Της έχω αλλάξει πάρα πολλά σπίτια και εδώ στην Αθήνα δεν είναι τόσο ήρεμη όσο ήταν επάνω εκεί που στους καναπέδες ήταν με την κοιλιά της εκτεθειμένη. Εδώ είναι πάρα πολύ μαζεμένη δυστυχώς και αυτό είναι κάτι που με στεναχωρεί.

Στο πρώτο σπίτι που είχα έρθει στην Αθήνα στην Κυψέλη, παρόλο που 'χα βάλει πλέγμα στο μπαλκόνι, το Μαρμελάδακι κάπως είχε  καταφέρει να πάει στο δίπλα μπαλκόνι στο οποίο δεν ήταν κανένας. Εγώ από την ταραχή μου που δεν μπορούσε να επιστρέψει πίσω, έσπασα το διαχωριστικό τζάμι με το γυμνό μου χέρι χωρίς να βάλω πετσέτα, χωρίς τίποτα για να την τραβήξω και να την σώσω γιατί φοβόμουν ότι θα πηδήξει κάτω και θα την χάσω για πάντα.

Είναι όντως συγκατοίκηση γιατί η γάτες δεν είναι κατοικίδια είναι συγκάτοικοι. Λατρεύω όταν θέλει να της πετάω το ποντίκι και να το φέρνει πίσω σαν καλός σκύλος που είναι. Βέβαια στην Θεσσαλονίκη περνούσαμε παραπάνω quality time γιατί ήταν πιο ήρεμη. Εδώ στην Αθήνα είναι πολύ πιο ήσυχη. Στην Θεσσαλονίκη πχ κοιμότανε πιο πολύ πάνω μου τώρα έχει σταματήσει. Μπορεί να φταίει και η ζέστη!

Η αλήθεια είναι ότι είναι η καλύτερη παρέα για μένα. Δε νιώθω ποτέ μόνη μου με το Μαρμελαδακι στο σπίτι. Με έχει κάνει πιο τρυφερή, πιο εκδηλωτική, πιο υπεύθυνη, νιώθω ότι φεύγω από τον εαυτό μου και έχω να να σκεφτώ κι ένα άλλο πλασματάκι που πραγματικά περιμένει από εμένα για να ζήσει.

Αν δεν υπήρχε το MyBestie νομίζω ότι θα κλάταρα διότι χρειάζεται πάρα πολλές φορές να φεύγω από το σπίτι για μέρες. Βέβαια οι γάτες είναι πιο ανεξάρτητες αλλά η δικιά μου είναι έξτρα κοινωνική και θέλει αγάπη, θέλει κάποιος να της μιλάει, οπότε αν δεν υπήρχανε τα κορίτσια το mybestie να έρθουν εδώ και να της κάνουν παρέα, να παίξουνε μαζί της να μη νιώθει μοναξιά, νομίζω ότι ψυχολογία μου δε θα ήταν καθόλου καλά!

Το αστείο περιστατικό είναι ότι μια φορά στην Έδεσσα, έψαχνα την Μαρμελάδα μέσα στο σπίτι, γιατί είναι και μεγάλο, νόμιζα ότι είχε φύγει από την πόρτα γιατί είχαμε καθαρίστρια και λέω νταξ έφυγε! Την φώναζα, την φώναζα και συνήθως η μαρμελάδα της φωνάζω και απαντάει κι έρχεται και αυτή μάλλον εκείνη τη φορά ήθελε να παίξει κι ενώ τη φώναζα και για μια καμιά ώρα δεν έβγαινε. Είχε κρυφτεί και εγώ δεν την έβλεπα γιατί είναι και μαύρη, μέσα σε μια βιβλιοθήκη ανάμεσα από βιβλία και είχε γίνει ένα με τα βιβλία και πραγματικά δεν μπορούσα να την βρω. Να παίζετε με τα κατοικίδια σας γιατί είμαστε οι μοναδικοί τους φίλοι, εμάς θα γνωρίσουν σε αυτή τη ζωή που θα μείνουν εδώ και είναι πολύ πιο μικρή από τη δική μας τη ζωή. Μπορεί να νιώθουμε κουρασμένοι, μπορεί να νιώθουμε ότι δεν έχουμε έξτρα ενέργεια ειδικά μετά από μια κουραστική μέρα, αλλά τα κατοικίδια μας περιμένουν.